Rabitos de pasas

Los recuerdos no son deliberados, como atestiguan las múltiples formas en las que podemos intentar recordar el nombre de un conocido por la apariencia, cuándo lo vimos por última vez, la inicial de su nombre y una multitud de claves posibles. La investigación sobre la memoria ha avanzado mucho desde Descartes, pero todavía estamos lejos de responder a las preguntas de San Agustín. Incluso si lográsemos catalogar todos los cambios bioquímicos y fisiológicos seguiríamos sin poder captar las características específicas y la experiencia subjetiva de la memoria. Todavía está por ver si los neurocientíficos del nuevo siglo serán capaces de resolver ese misterio.

Steven ROSE

Non sei onde deixei as chaves do coche, como se chamaba esa rapaza?, e iso que fun con ela a clase, mama viches o meu teléfono, esquencin o cargador en Santiago, a que hora era a peli?. Estas son moitas das frases que podedes escoitarme dicir a miudo. Esquecer é unha acción involuntaria que consiste en deixar de lembrar, ou de gardar na memoria, información adquirida. A miúdo o esquecemento prodúcese pola "aprendizaxe interferente", que é a aprendizaxe que substitúe a un recordo non consolidado na memoria, e desaparéceo" da conciencia. Debemos lembrar que un lembra que esqueceu algo, é dicir que sabe que tiña un coñecemento que xa non está alí, por tanto os recordos esquecidos non desaparecen, senón que son sepultados no inconsciente.

Existen outros tres tipos de esquecemento: esquecemento traumático, psicolóxico e fisiológico. O esquecemento traumático é amnesia causada por golpes na cabeza, que poden xerar amnesias de distintos tipos, por exemplo: esquecer o anterior ao golpe ou a desaparición de recordos periodicamente etc.

O esquecemento psicolóxico, viría ser o esquecemento que é causado por unha alteración do funcionamento psíquico normal. Exemplo: unha enfermidade psicolóxica, hipnosis, etc. é o esquecemento que pode ter alguén que non lembra o sucedido durante unha sesión de hipnosis.

O esquecemento fisiológico é causado por problemas no desenvolvemento de certas partes do cerebro ou sistema nervioso, exemplo: unha formación incompleta do sistema límbico, por exemplo cando un paciente non ten recordos claros da súa nenez.

Bueno eu creo que teño que facer exercicios para que as interconexións entre as neuronas

Toda a mañá escoitando música

Geográficamente, o jazz xorde no estado de Luisiana, concretamente na zona de influencia de Nova Orleans (berce do estilo musical e principal centro jazzístico durante a primeira época do jazz), a donde chegaban grandes remesas de escravos de cor, fundamentalmente da zona occidental de África, ao sur do Sáhara, a zona denominada Costa de Marfil, "Costa do Ouro" ou "Costa dos escravos".

En moitas áreas do Sur de Estados Unidos, o bater de tambores estaba específicamente prohibido pola lei, de forma que os escravos negros tiveron que recorrer á percusión mediante as palmas das mans e o bater dos pés para gozar das súas festas e a súa música característica. Con todo, a prohibición non tivo vigor na chamada Place Congo (Congo Square) de Nova Orleans, na que ata a Guerra de Secesión os escravos tiñan liberdade para reunirse, cantar e acompañarse de verdadeiros instrumentos de percusión tales como calabazas resecas e rellenas de piedrecitas, o birimbao, as quijadas, o piano de dedo pulgar ou sanza, e o banjo de catro cordas.

Musicalmente, o jazz nace da combinación de tres tradicións: a autóctona estadounidense, a africana e a europea.

Os escravos fusionaron moitas das súas tradicións africanas co cristianismo protestante que lles impuxeron os seus amos, o que constituíu o caldo de cultivo apropiado para o desenvolvemento dos espirituais. É importante observar o feito de que, malia as divergencias en ritmo, harmonía e estilo interpretativo, a tradición musical europea que os escravos coñeceron en Estados Unidos ofrecía puntos de contacto coa súa propia tradición: así, a escala diatónica era común a ambas culturas. Se a isto engádeselle o relativo illamento cultural en que vivía gran número de escravos e a tolerancia dos amos respecto da súa música, a consecuencia foi que puidesen manter íntegro gran parte do seu legado musical no momento de fusionarse cos elementos compatibles da música europea e estadounidense, co que se conseguiu un híbrido con notable influencia africana.

A finalización da guerra que enfrontou o norte co sur, permitiu a chegada de gran cantidade de instrumentos musicais ás mans dos escravos recentemente liberados, moitos dos cales tomaron a música como forma de vida.

Con estes novos instrumentos e reunindo todas as influencias musicais, formáronse as 'marching bands' e as bandas de música bailable da época, que, a finais do XIX, supoñían o formato habitual no que a concertos de música popular refírese. Os instrumentos deste tipo de grupos convertéronse así nos instrumentos básicos do jazz: a corneta, o trombón, os 'reeds' ou 'instrumentos de lengüeta' como o clarinete, e a batería.

Escoito moita música diferente, gracias a Ja, que sempre me trae novidades.

http.://www.madeleinepeyroux.com/flash_content/main.html

Que vou comer hoxe?

A levadura é un hongo microscópico unicelular e diminuto que existe ao redor noso, na terra, nas plantas e ata no aire. O seu uso é tan antigo que adoita ser chamada a planta máis vella cultivada polo home. É importante pola súa capacidade para producir a fermentación de hidratos de carbono, xerando distintas sustancias. Existen diferentes tipos de levadura, pero a maioría das levaduras que se cultivan pertencen ao xénero Saccharomyces.

As levaduras utilizáronse desde a prehistoria na elaboración do pan e do viño. As investigacións arqueológicas indican que o berce do pan moderno foi o Antigo Egipto, dado que, excavaciones en ruínas, atoparon instrumentos para o procesamiento da levadura e cámaras para cocinar pan, así como tamén debuxos de mais de 4 mil anos de antigüidade de panaderías e cervecerías.

Para fabricar o pan, os egipcios utilizaban grans de trigo, pero rápidamente comezaron a experimentar con ingredientes diferentes, por exemplo mel, ovos, sementes e especias. As investigacións indican que realizaban os seus pans de diferentes formas. Algúns destes pans eran desenvolvidos para o consumo cotián mentres que outros eran especialmente cocinados para festas ou rituais.

Aínda que a arte da panificación existiu desde outrora, a aplicación dos resultados da ciencia a estes procesos recentemente comezou en 1676, cando Anton Leewenhoek desenvolveu o primeiro microscopio. Só a partir deste descubrimento foi posible investigar a actuación da levadura na fabricación do pan e noutros procesos.

A miña nai, a mellor cociñeira ó norte de Portugal, ensinoume como facer a masa da empanada. Eu non son boa cociñeira. Como din na miña casa:- ti me coidas moi ben pero facer a comidiña, mellor a túa irmá. E é certo, a enana cociña de marabilla. Eu, logo, para non quedar mal, vou a presumir de algo que sei facer, a ver se vos gusta o resultado. Se queredes, probade a facela. É ben fácil, ata eu podo.

Pizza

Mestura 100 gramos de fariña e a levadura. Entón amasa rápidamente engadindo ó leite (quente) a sal e o aceite necesaria para obter unha masa que sexa consistente e elástica.

Espolvorea esta masa con fariña e déixaa repousar uns 30 minutos cun pano de cociña cubrindoa.

Espolvorea tamén con fariña o mármore da cociña onde vas traballar a masa e usando un rodillo, tamén enfariñado, intenta conseguir unha plancha de masa o mais fina posible dándolle a forma rectangular.

Xa está a masa de pizza, só falta terminala co resto de ingredientes; a salsa de tomate, a mozzarella, atún, tomate fresco, berenjena, anchoas e pemento verde.

Engrasa cun pouco de aceite a bandexa do forno e a cocer.

Vou á tinguirme

A canicie non é máis que un fallo no mecanismo da pigmentación. Esta capacidade de produción da pigmentación pérdese coa idade ou, ás veces, de forma prematura. En consecuencia, o cabelo segue crecendo pero sen pigmento, sen cor.

Os melanocitos son as células que se encargan de fabricar a melanina, o pigmento que dá cor aos cabelos e á pel e que provén dun aminoácido chamado tirosina.

Mediante certos procesos de transformación nos melanosomas -organelas do citoplasma dos melanocitos-, a tirosina, coa axuda da enzima tirosinasa, convértese en DOPA -abreviación do aminoácido dihidroxifenilalanina- e esta de novo en melanina. A medida que os melanosomas vanse enchendo de melanina, trasládanse aos extremos da célula, convértense en gránulos de melanina e se inyectan ás células veciñas, os queratinocitos, que forman a capa máis grosa do pelo e a epidermis para dar cor ao xeito e á pel.

Co paso do tempo, os melanocitos primeiro perden a súa función e logo desaparecen. Así pois, do mesmo xeito que estes determinan a cor do pelo, cando deixan de funcionar, desaparece a cor e aparecen as canas.