Toda a mañá escoitando música

Geográficamente, o jazz xorde no estado de Luisiana, concretamente na zona de influencia de Nova Orleans (berce do estilo musical e principal centro jazzístico durante a primeira época do jazz), a donde chegaban grandes remesas de escravos de cor, fundamentalmente da zona occidental de África, ao sur do Sáhara, a zona denominada Costa de Marfil, "Costa do Ouro" ou "Costa dos escravos".

En moitas áreas do Sur de Estados Unidos, o bater de tambores estaba específicamente prohibido pola lei, de forma que os escravos negros tiveron que recorrer á percusión mediante as palmas das mans e o bater dos pés para gozar das súas festas e a súa música característica. Con todo, a prohibición non tivo vigor na chamada Place Congo (Congo Square) de Nova Orleans, na que ata a Guerra de Secesión os escravos tiñan liberdade para reunirse, cantar e acompañarse de verdadeiros instrumentos de percusión tales como calabazas resecas e rellenas de piedrecitas, o birimbao, as quijadas, o piano de dedo pulgar ou sanza, e o banjo de catro cordas.

Musicalmente, o jazz nace da combinación de tres tradicións: a autóctona estadounidense, a africana e a europea.

Os escravos fusionaron moitas das súas tradicións africanas co cristianismo protestante que lles impuxeron os seus amos, o que constituíu o caldo de cultivo apropiado para o desenvolvemento dos espirituais. É importante observar o feito de que, malia as divergencias en ritmo, harmonía e estilo interpretativo, a tradición musical europea que os escravos coñeceron en Estados Unidos ofrecía puntos de contacto coa súa propia tradición: así, a escala diatónica era común a ambas culturas. Se a isto engádeselle o relativo illamento cultural en que vivía gran número de escravos e a tolerancia dos amos respecto da súa música, a consecuencia foi que puidesen manter íntegro gran parte do seu legado musical no momento de fusionarse cos elementos compatibles da música europea e estadounidense, co que se conseguiu un híbrido con notable influencia africana.

A finalización da guerra que enfrontou o norte co sur, permitiu a chegada de gran cantidade de instrumentos musicais ás mans dos escravos recentemente liberados, moitos dos cales tomaron a música como forma de vida.

Con estes novos instrumentos e reunindo todas as influencias musicais, formáronse as 'marching bands' e as bandas de música bailable da época, que, a finais do XIX, supoñían o formato habitual no que a concertos de música popular refírese. Os instrumentos deste tipo de grupos convertéronse así nos instrumentos básicos do jazz: a corneta, o trombón, os 'reeds' ou 'instrumentos de lengüeta' como o clarinete, e a batería.

Escoito moita música diferente, gracias a Ja, que sempre me trae novidades.

http.://www.madeleinepeyroux.com/flash_content/main.html

Que vou comer hoxe?

A levadura é un hongo microscópico unicelular e diminuto que existe ao redor noso, na terra, nas plantas e ata no aire. O seu uso é tan antigo que adoita ser chamada a planta máis vella cultivada polo home. É importante pola súa capacidade para producir a fermentación de hidratos de carbono, xerando distintas sustancias. Existen diferentes tipos de levadura, pero a maioría das levaduras que se cultivan pertencen ao xénero Saccharomyces.

As levaduras utilizáronse desde a prehistoria na elaboración do pan e do viño. As investigacións arqueológicas indican que o berce do pan moderno foi o Antigo Egipto, dado que, excavaciones en ruínas, atoparon instrumentos para o procesamiento da levadura e cámaras para cocinar pan, así como tamén debuxos de mais de 4 mil anos de antigüidade de panaderías e cervecerías.

Para fabricar o pan, os egipcios utilizaban grans de trigo, pero rápidamente comezaron a experimentar con ingredientes diferentes, por exemplo mel, ovos, sementes e especias. As investigacións indican que realizaban os seus pans de diferentes formas. Algúns destes pans eran desenvolvidos para o consumo cotián mentres que outros eran especialmente cocinados para festas ou rituais.

Aínda que a arte da panificación existiu desde outrora, a aplicación dos resultados da ciencia a estes procesos recentemente comezou en 1676, cando Anton Leewenhoek desenvolveu o primeiro microscopio. Só a partir deste descubrimento foi posible investigar a actuación da levadura na fabricación do pan e noutros procesos.

A miña nai, a mellor cociñeira ó norte de Portugal, ensinoume como facer a masa da empanada. Eu non son boa cociñeira. Como din na miña casa:- ti me coidas moi ben pero facer a comidiña, mellor a túa irmá. E é certo, a enana cociña de marabilla. Eu, logo, para non quedar mal, vou a presumir de algo que sei facer, a ver se vos gusta o resultado. Se queredes, probade a facela. É ben fácil, ata eu podo.

Pizza

Mestura 100 gramos de fariña e a levadura. Entón amasa rápidamente engadindo ó leite (quente) a sal e o aceite necesaria para obter unha masa que sexa consistente e elástica.

Espolvorea esta masa con fariña e déixaa repousar uns 30 minutos cun pano de cociña cubrindoa.

Espolvorea tamén con fariña o mármore da cociña onde vas traballar a masa e usando un rodillo, tamén enfariñado, intenta conseguir unha plancha de masa o mais fina posible dándolle a forma rectangular.

Xa está a masa de pizza, só falta terminala co resto de ingredientes; a salsa de tomate, a mozzarella, atún, tomate fresco, berenjena, anchoas e pemento verde.

Engrasa cun pouco de aceite a bandexa do forno e a cocer.

Vou á tinguirme

A canicie non é máis que un fallo no mecanismo da pigmentación. Esta capacidade de produción da pigmentación pérdese coa idade ou, ás veces, de forma prematura. En consecuencia, o cabelo segue crecendo pero sen pigmento, sen cor.

Os melanocitos son as células que se encargan de fabricar a melanina, o pigmento que dá cor aos cabelos e á pel e que provén dun aminoácido chamado tirosina.

Mediante certos procesos de transformación nos melanosomas -organelas do citoplasma dos melanocitos-, a tirosina, coa axuda da enzima tirosinasa, convértese en DOPA -abreviación do aminoácido dihidroxifenilalanina- e esta de novo en melanina. A medida que os melanosomas vanse enchendo de melanina, trasládanse aos extremos da célula, convértense en gránulos de melanina e se inyectan ás células veciñas, os queratinocitos, que forman a capa máis grosa do pelo e a epidermis para dar cor ao xeito e á pel.

Co paso do tempo, os melanocitos primeiro perden a súa función e logo desaparecen. Así pois, do mesmo xeito que estes determinan a cor do pelo, cando deixan de funcionar, desaparece a cor e aparecen as canas.